چهارسال درس بخونی بعد دوتا امتحان معرفی به استاد رو با ضرب و زور بخونی و از یه ماه قبل واسه جشن فارغ التحصیلی برنامه بچینی کیک و کاپ کیک و لباس و تندیس و... انتخاب کنی در به در دنبال دو نفر به عنوان همراه باشی و هیچ کس نخواد بیاد پولش رو کارت به کارت کنی ولی تلگرام فیلتر شه و عکس رسید هیچ وقت به مقصد نرسه و بعد یهویی یه عالمه داوطلب برای همراهیت پیدا میشه و وقتی فقط 6 روز تا روز بزرگ مونده صبح پاشی و ببینی که آبله مرغون گرفتی! و به همین سادگی تنها راه چاره گریه کردن و فکرکردن به این شانسه لعنتیه.

+رفتیم دکتر میپرسه چندسالته میگم بیست و دو نشنیده و برگه برداشته برای گواهی استراحت که ببرم برای مدرسه ام!!

+من جشنمو میخوام:(

آخیییییش.بالاخره دیروز آخرین امتحان معرفی به استاد رو دادم و لیسانسه شدم.

با اینکه این چهار سال خیلی زود گذشت ولی روزای سخت هم زیاد داشت 

هرچند که میگن گرفتن مدرک و اون همه امضا از کسایی که یا دارن صبحونه میخورن یا با تلفن حرف میزنن یا وقت ناهارشونه،از کل چهار سال هم سخت تره.ولی با پیشنهاد دوستان برای استفاده از امتیازات ویژه!کارت دانشجویی فعلا قصدتسویه ندارم.

امیدوارم این لیسانسی که با این سختی به دست اومده نره رو کوزه!

از کسی که ساعت 5:20 صبح بیدار شده و تا ساعت 8 علاف چندتا صف بوده و سه ساعت هم درگیر مسایل گیج کننده ریاضی بوده و مسیرشناسیش هم زیر خط فقره،انتظار نداشته باشید که گم نشه.

البته من نمیدونم سه تا(تا اونجایی که من شمردم) اتوبوسی که مسیر کاملا متفاوتی رو میرن شمارشون یکیه و چرا دو تا اتوبوسی که با یه شماره و با یه مسیر یکسان نوشته شده رو بدنشون کلا یه مسیر جداگانه رو میرن؟!یکی میره وسط شهر یکی میره ته شهر!

بعد منی که ذهنم در خسته ترین حالته چیجوری اینو تشخیص بدم؟ نه واقعا چیجوری؟

(ته شهر که گم شدم فکر کردم دیگه هیچ وقت پیدا نمیشم.)